Liquitex

In 1955 perfectioneerde Henry Levison, een verfchemicus die leefde voor verf, een commercieel watergedragen acryl. Dit werd het begin van een nieuw tijdperk en het begin van het kunstenaarsacryl dat we kennen. Henry probeerde een naam te bedenken die het medium op de beste manier zou kunnen beschrijven, omdat het van vloeibaar naar een zware textuur kon gaan. Hij noemde zijn product "liquid texture" of Liquitex. Acrylverf werd pas volledig geaccepteerd in de kunstenaarswereld toen Henry een principe ontwikkelde dat nog steeds van kracht is: goede informatie is net zo belangrijk als goed materiaal. Hij lanceerde een programma met lezingen waarin kunstenaars workshops en lezingen gaven aan studenten en professoren over het gebruik van acryl. Binnen een paar jaar werd acryl consequent gebruikt in hogescholen en universiteiten in het hele land. Zonder Liquitex en de eigenschappen van acryl op waterbasis had de negentiende eeuw er heel anders uitgezien.